Nie czekaj z wdzięcznością na nic wielkiego*

Raz w roku na Dzień Babci i Dzień Dziadka przeglądamy zdjęcia z całego ostatniego roku, aby stworzyć kalendarz ze zdjęciami naszej rodziny. W tym roku wydawało nam się, że prawie nie będzie z czego wybierać, bo przecież działo się niewiele rzeczy wartych uwieczniania. Jakież było nasze zdziwienie, gdy okazało się, że telefonem robiliśmy wiele zdjęć skupiających się na najprostszych sprawach i radościach, jakich szukaliśmy w pandemii. Przez ponad godzinę wspominaliśmy wszystkie podejmowane przez nas próby urozmaicenia pandemicznych czasów i szukania radości w drobiazgach. Pierwszy raz hodowaliśmy na balkonie warzywa, co kilka dni jeździliśmy do lasu. Odnajdywaliśmy w sobie ukryte dotąd pokłady geniuszu w przekształceniu tego, co mamy w to, co jest nam potrzebne. Krzesła stawały się wyspecjalizowanymi czołgami, balkon biurem, a przedpokój salą gimnastyczną. Ach, a w najgorszym czasie tęsknoty za zielenią rysunek ławki pod drzewem stał się parkiem.

Nie udajemy, że nie było trudnych dni, bo było ich BARDZO WIELE. Zmaganie się z lękiem przed tym co będzie, izolacja, brak przestrzeni, rodziło wiele stresów i konfliktów, ale też tęsknotę. Jednak sam fakt przetrwania i zmierzenia się z nimi jest dla naszej rodziny osiągnięciem i powodem do wdzięczności.

Bądź wdzięczny, a wszystko stanie się wielkie

Dlaczego o tym piszemy i dlaczego mielibyście o tym czytać? Chyba dlatego, że ostatnio przepełnia nas WDZIĘCZNOŚĆ i chcielibyśmy, abyście i Wy o niej pamiętali. Wdzięczność za to, że wciąż żyjemy, gdy tyle osób dookoła umarło. Za to, że wciąż próbujemy szukać wyjścia z trudnych sytuacji, gdy ogarnia nas rozpacz i frustracja. Za to, że można znaleźć radość w kiełkującej roślinie. Że pokonaliśmy strach i podjęliśmy ważne decyzje. Za to, że mamy siebie. Za przyjaciół, którzy wciąż są, choć rzadziej się widujemy.

Gdy przestałem czekać na coś ważnego..

W ciągu ostatniego roku nasz najstarszy syn znienacka z chłopca zmienił się w młodzieńca, ze wszystkimi skomplikowanymi tego następstwami. Na pewno już wspominaliśmy, że z ogromnym trudem i frustracją uczymy się bycia rodzicami nastolatka. Szukamy sposobów na poskromienie swojej złości i rosnącej frustracji, na wzbudzenie w nim wewnętrznej motywacji i na utrzymanie jedności małżeńskiej w tej sytuacji. Pomyśleć, że wydawało nam się, że nieprzespane noce przy kolejnych niemowlakach były trudnym czasem.

Wczoraj po kolejnej domowej aferze przepełniała mnie złość, że syn nie dotrzymuje słowa i jest arogancki. I żal do męża, że reaguje w sposób, który tylko rozgrzewa negatywne uczucia. Modliłam się coraz bardziej sfrustrowana. I nagle wróciło do mnie to słowo: WDZIĘCZNOŚĆ.

Za to, że obaj są w moim życiu, choć nie do końca tacy, jak bym oczekiwała. Za miłość, która przecież jest w tej złości i zmaganiach. A nawet wdzięczność za trud. Mogę siedzieć i się smucić lub frustrować. Mogę też się modlić, dziękować za ten trud, szukając jednocześnie sposobów pomocy. Nastawienie naprawdę wiele zmienia. Wieczorem mieliśmy dobrą trójstronną rozmowę o potrzebach i oczekiwaniach. Nie łudzę się, że nagle wszystkie ustalenia zostaną dotrzymane, bo przecież jesteśmy słabi. Jednak to było bardzo cenne i wyjątkowe.

Nagle wszystko stało się ważne

I jeszcze jeden obrazek. Mimo upływu lat nieustannie cieszę się dniem swoich urodzin, które w tym roku przypadły na najzimniejszy dzień zimy. Spacerując po mroźnym, zasypanym śniegiem podwórku, zwracając twarz do słońca, pomyślałam, że mogę smucić się tym, że moje życie na ziemi z czasem stawać się będzie schodzeniem ze wzgórza, perspektywą samotności i starości. I oczywiście, myślę o tym coraz częściej. Jednak wierzę w perspektywę życia wiecznego, w miłość i przyjaźń. Dlatego jestem wdzięczna. Za moje życie. I za te wszystkie osoby, które już od tylu lat do mnie dzwonią lub piszą, a nawet mnie odwiedzają. Za życzenia i prezenty, które pokazują, że ktoś mnie zna i słucha.

Może stwierdzicie, że to wszystko trąci trochę infantylizmem rodem z książek o Pollyannie. W porządku, ale to naprawdę możliwe, widzieć w tym, co się nam przydarza, powody do wdzięczności. I radości. Nawet gdy to boli.

Czy macie jakieś powody do wdzięczności? Pomyślcie dziś o tym. A o wdzięczności wobec małżonka więcej znajdziecie w tym artykule i kilku innych artykułach z marca 2018 np. tutaj.

* Tytuły z piosenki Igora Herbuta „Wdzięczność”