Słoik niedokończonych rozmów, czyli o dialogu małżeńskim

Jeśli jest ktoś, kto czeka na nasze wpisy, to przepraszamy, że pojawiają się rzadziej. Wynika to z ograniczonego zasobu naszych sił. Z jednej strony serce rwie się do pisania, ale wieczorem, gdy dzieci pójdą spać, najzwyczajniej nie mamy sił, by siadać do komputera. A nawet gdy siądziemy, to umysł jakiś taki po jesiennemu ociężały. Zwłaszcza że ostatnio choroby rozłożyły nas na łopatki.

Poza tym przyznajemy bez bicia, że gdy nai czytelnicy nie reagują na wpisy, nasza motywacja maleje. Na szczęście Pan Bóg odnawia nasze siły oraz chęci.

Nie na przetwory…

Dzisiejszy wpis jest właściwie odpowiedzią na pytanie naszej czytelniczki – Magdy, którą zainteresowała idea słoika niedokończonych rozmów, o którym wspomnieliśmy w relacji z rekolekcji.

 Jaki słoik? Już przypominamy. Na rekolekcjach każde małżeństwo dostało od nas słoik. Zadaniem słoika było (i mamy nadzieję, że nadal jest) przechowywanie wrzuconych do niego kartek z zapisanymi pytaniami, czy zagadnieniami do rozmowy. Słoiki są ze swej natury przeźroczyste, istnieje więc pewna szansa, że wrzucone  pytania będą prowokująco wynurzać się zza szklanych ścianek.

O czym rozmawiacie?

Magda pisze, że stworzyli z mężem taki słoik, aby pomóc sobie w praktyce comiesięcznego dialogu małżeńskiego. Fantastycznie! Szczerze? Naszym zdaniem każde małżeństwo powinno dialog praktykować. Myślę, że zapobiegłoby to wielu kryzysom. Czy jest łatwy i przyjemny? Bardzo rzadko. Czy pomaga w pogłębianiu naszej relacji? Na pewno.

Magda napisała również, że czasem ciężko im się do dialogu zmobilizować i pyta skąd czerpiemy pomysły na nasze dialogi i te pytania do słoika. Postanowiliśmy odpowiedzieć w formie wpisu na blogu. Wiemy, że o dialogu kiedyś już pisaliśmy i że wielu naszych czytelników jest we wspólnocie Domowego Kościoła, czyli gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie, więc te zagadnienia nie będą dla nich niczym nowym. Comiesięczny dialog małżeński jest bowiem jednym z narzędzi (tzw. zobowiązań), które pomaga nam wzrastać w wierze i miłości małżeńskiej. Narzędziem niełatwym, ale absolutnie niezbędnym.

Podzielimy naszą odpowiedź na dwie części. Najpierw napiszemy o dialogu ogólnie, czym jest, jakie owoce przynosi, bo pewnie jest tu kilka osób, które nie miały z nim styczności. W przyszłym tygodniu zamieścimy trochę przykładowych pytań i inspiracji do dialogu. Wtedy szczególnie liczymy na Waszą pomoc. Napiszcie jak rozmawiacie, czy macie jakiś schemat, czy dajecie się dowolnie prowadzić Duchowi świętemu? Korzystacie z pomocy i inspiracji?

O co chodzi z tym dialogiem?

Gdy poznawaliśmy zobowiązania DK, dialog od razu nam się spodobał. Doszliśmy do wniosku, że skoro lubimy spędzać razem czas na rozmowie, to zobowiązanie nie będzie nam przysparzać trudności. Stwierdziliśmy wtedy, że właściwie co najmniej raz w tygodniu odbywamy dialog, bo przecież wychodzimy na randki i rozmawiamy.  Dopiero po jakimś czasie dotarło do nas, że dialog w rozumieniu DK różni się jednak od innych poważnych rozmów. Jest to bowiem rozmowa przeprowadzana w Bożej obecności i przy Bożej pomocy. Zaczyna się bowiem modlitwą i wezwaniem Ducha św., by nas w tej rozmowie prowadził. Jest więc momentem, w którym faktycznie działa sakrament małżeństwa.

Jak to? – zapytacie – przecież pisaliście, że dialog powinny praktykować wszystkie małżeństwa, a więc także niewierzące. Powiemy tak. Każde małżeństwo skorzysta z comiesięcznej rozmowy i zastanowienia się nad tym, dokąd zmierzają, co ich łączy, a co dzieli. Zanurzenie tego w Bożej łasce jest jednak szczególne i ukazuje zupełnie nowe perspektywy. Zaczynacie patrzeć na swoje życie jakby z wysoka, widząc plan, jaki Bóg ma dla was.

Przestrzeń zaufania

Dialog jest czasem i przestrzenią, gdy możemy powiedzieć małżonkowi o naszych najgłębszych przeżyciach i odczuciach. Aby odkryć się przed drugą osobą potrzebne jest zaufanie i poczucie, że jest się wysłuchanym. Pamiętajmy, że się zmieniamy, nie zakładajmy, że znamy się jak łyse konie i nic już nas w sobie nie zaskoczy. Odkrywajmy się nawzajem w atmosferze zaufania i skupienia.

Dobrym pomysłem jest zapisywanie sobie przez miesiąc między dialogami tego, co chcielibyśmy z małżonkiem omówić. Nie skupiajmy się tylko na trudnych sprawach. Wręcz przeciwnie, możemy sobie zapisywać wszystkie kwestie, za które chcielibyśmy małżonka pochwalić czy mu za nie podziękować. Wcześniejsze zapisywanie spraw do omówienia może być też pomocne z uwagi na to, że pewne sprawy mogą nam w codziennej gonitwie umknąć, a może warto byłoby do nich wrócić. I tu z pomocą może przyjść słoik niedokończonych rozmów, tam możecie wrzucać karteczki z hasłami do przegadania.

Pomocna jest też spowiedź przed dialogiem i modlitwa, byśmy znaleźli czas, siły i chęci na szczerą rozmowę bez osądzania i dyskutowania.

Szczególne spotkanie

Warto potraktować dialog jako święto, radosne spotkanie z małżonkiem w obecności Boga, a nie jako przykry obowiązek do zaliczenia. Można (ale nie trzeba) ubrać się ładniej, przygotować stół. Z naszego doświadczenia powiemy, że duże znaczenie ma pora. Gdy zaczynamy o 22:00, dialogi są zazwyczaj trudne lub mało owocne.

Aby nie zaczynać tak późno, można jedną z randek przeznaczyć na dialog. Ekstra pomysłem jest umówienie się z innym małżeństwem i pilnowanie sobie nawzajem dzieci podczas spokojniejszych weekendowych dni.

Jak często? Jak długo?

W DK dialog ma się odbywać co miesiąc. Myślimy, że to dobra częstotliwość. Krótsze odstępy byłyby nieodpowiednie, nie można by spojrzeć na pewne sprawy z dystansu. Gdy mija czas dłuższy niż miesiąc, istnieje niebezpieczeństwo zapomnienia o niektórych sprawach.

Pomysłem, który nam bardzo się spodobał jest odbywanie dalogu w okolicy dnia miesiąca, w którym braliśmy ślub. Nasz ślub odbył się 5 października, więc odbywamy dialog w weekend tuż przed lub tuż po 5. dniu każdego miesiąca. W tym miesiącu uda nam się to dokładnie w 17. rocznicę ślubu:-)

Rozwiązaniem ułatwiającym wygospodarowanie na niego czasu jest wpisywanie terminu dialogu w kalendarz i traktowanie terminu jako nienaruszalnego.

Wiele małżeństw zastanawia się, ile powinien trwać dialog. To zależy… od tego jak bardzo rozmowni jesteście, ile spraw chcielibyście omówić i ile macie sił. My parę lat temu popadliśmy w pułapkę perfekcjonizmu. Lubimy długie, kilkugodzinne dialogi. Ponieważ bardzo trudno było nam wygospodarować tyle czasu, głównie ze względu na zmęczenie, przyłapaliśmy się na tym, że nie robimy dialogu wcale, jeżeli nie mamy na niego 3 godzin. Wtedy nasz spowiednik powiedział nam, że lepiej zrobić dialog, choćby krótki niż nie robić go wcale i miał rację. Jeżeli mamy tylko godzinę czy półtorej, omawiamy naszą bazę (o bazie w następnym wpisie) i najważniejszą sprawę, jaką należało omówić.

Ciąg dalszy nastąpi…